جوهر

Zarafshan
مصطفی جوكار
Sun 29 05 2005 12:36
(شعری ‌از زندان اوين)

پيرمرد
با انگشت جوهريش
در تاريكی دخمه و دشنه و زنجير
بر ديوار تاريك قلعه اوين
عكس ستاره و اميد
نقاشی می‌كند
و فرياد برمی‌آورد...
هان! هنوز را
فردايی است
مباد
خواب كسی را ببرد.

پيرمرد
می‌داند كه فاصله اميد و نااميدی
در سكوت اين دخمه
يك «آری» است
و او كه آری نمی‌داند
و هجای بی‌حيای تسليم را
در رسوا شبی چنين تيره
بر دژخيم بدكنش
كلام نكرده
همپای كهكشان می‌رود
بلند
بلند
تا هفت ستاره سرخ
بر تپه‌های اوين

پيرمرد
با انگشت جوهريش
چقدر اوين را
تحقير می‌كند