لاله ایرانی

کاشان نه ... اهل گوشه‌ای از آن حوالی‌ام یعنی که هم جنوبی‌ام و هم شمالی‌ام لاله ایرانی


نسل ِ تو
نعمت آزرم

برای لاله ایرانی که شعرش اشکم را جاری کرد واین شعر را بر زبانم

من طوسی‌ام، سخنور ِ شرق ِ شمالی‌ام

هم دوستدار ِ معنی و هم لفظ ِعالی‌ام

لفظ ِرسا و معنی ِ زیباست جان ِ شعر

زین‌ها اگر خلاف کنم لاابالی‌ام

عمری برای ِ داد و دهش کرده‌ام تلاش

داده ست روزگار بسی گوشمالی‌ام

داغ و درفش بهره‌ام آمد ز شاعری

مثل ِ پلنگ خط خطی و خال خالی‌ام

همسر برفت و داغ ِ پسر آمد و بماند

وین داغ کرد معنی ِ بیداد حالی‌ام

زندان و مرگ ِ همسر و فرزند بس نبود

تبعید شد سرانه درین پیرسالی‌ام

آواره‌ام ز میهن و پیرانه سر هنوز

باشنده‌ام به میهن ِ خواب و خیالی‌ام

ایران زمین سرای ِ اهورایی ِ منست

آن سان جنوبی‌ام که همان سان شمالی‌ام

آزادی و بزرگی ِ ایران مراست کیش

فردوسی‌ام – به ذات- نه هرگز غزالی‌ام

دیشب چنان هوای ِ تو کردم که تا هنوز

از عطر ِ گیسویت پُرم از خویش خالی‌ام

شعرِ زلال و طبع ِ روان ِ تو لاله

جانکردند بی‌نیاز ز گفتار ِ لالی‌ام

ماه ِ تمام ِ شعر ِ تو خواهد چه‌ها کند

گوید هنوز شعرِ تو بدر هلالی‌ام

با شعر باش و عشوه فروشان به خود گذار

گردآفرید وار شنو پند ِ زالی‌ام

:با های و هوی و شعبده شاعر نشد کسی

تاریخ ِ شعر ماست گواه ِ مثالی‌ام

شعرت نمای ِ کامل ِ فردای ِ شعر ِ ماست

در نسل ِ توست چهره‌ی سیر ِ کمالی‌ام

تا روز ِ شاد ِ میهن ِ آزاد در رسد

یک عمر با امید، سحر شد لیالی‌ام

پاریس، اول فوریه‌ی ٢٠٠٦